De Kallendresser
Sie sind hier: Startseite » Ostermann » Alle Ostermann-Titel

Die ächte kölsche Poesie


"Sag, Ida, häs do dat blos jetz jesinn,
et Thres mem imitierten Hermelin,
dat fährt jo anders nix mie wie fupp, fupp,
dat hät doch fröher bei fremde Lück jeschrupp.
Statt Wooschbröh iss et nur noch Kaviar,
un statt adjüss säht it Au revoir,
un dat Verzällche vun däm richen Ohm,
dä kennen ich, dä triff et Naaks am Dom."

Das ist von Goethe nicht, von Schiller kein Gedicht,
so schrieb kein Klassiker und kein Genie,
das ist ne Kölnerin, die von der Freundin spricht,
dat es die ächte kölsche Poesie.

"Ihr maht des Naaks öm zwei Uhr zo de Dhör,
das bin ich nicht gewohnt, do dank ich för,
Madam, met mir maht ihr die saache nit,
do möht ihr sinn, dat ihr en andre kritt.
och ben die Backepetscherei ich satt
met ührem Mann, Madam, wesst ihr wat?
Maht mir et Zeugnis fähdig, ävver flöck,
söns wäht ihr met däm Ahl vun mir jeplöck."

Das ist von Goethe nicht, von Schiller kein Gedicht,
so schrieb kein Klassiker und kein Genie,
dat es en Deensmäd, die zur Hausfrau sprich,
dat es die ächte kölsche Poesie.

Wenn do nit danze kanns, do hölze Popp,
dann dunn mer der Jefalle un hör op.
Dat Wälzje wirklich kein Verjnöje mäht,
do danz jrad wie e Karesselle - Pähd.
Och jedesmol säht it, der Deufel weiß,
beim ehzte Rundjang rüchs do schon no Schweiß.
Danz doch mem Liß, dat met dä linkse Bein,
denn do un dat passt besser beienein.

Das ist von Goethe nicht, von Schiller kein Gedicht,
so schrieb kein Klassiker und kein Genie,
das ist ne Tänzerin, die zu dem Tänzer spricht,
dat es die ächte kölsche Poesie.